Elhân-ı Şitâ ▪ Cenap Şahabettin

I

fâilâtün / mefâîlün / fe’îlün

Bir beyaz lerze, bir dumanlı uçuş;

Bir beyaz titreyiş, bir dumanlı uçuş,

Eşini gâib eyleyen bir kuş

Eşini kaybeden bir kuş

gibi kar

gibi kar

Geçen eyyâm-ı nev-bahârı arar…

Geçen ilkbahar günlerini arar…

 

Ey kulûbün sürûd-i şeydâsı,

Ey kalplerin divane şarkısı,

Ey kebûterlerin neşîdeleri,

Ey güvercinlerin şiirleri,

O bahârın bu işte ferdâsı:

O baharın bu işte yarını

Kapladı bir derin sükûta yeri

Kapladı bir derin sessizliğe yeri

karlar

karlar

Ki hamûşâne dem-be-dem ağlar!

Ki sessizce daima ağlar!

 

Ey uçarken düşüp ölen kelebek

Ey uçarken düşüp ölen kelebek

Bir beyaz rîşe-i cenâh-ı melek

Bir melek kanadının beyaz tüyü

gibi kar

gibi kar

Seni solgun hadîkalarda arar.

Seni solgun bahçelerde arar.

 

Sen açarken çiçekler üstünde

Sen açarken çiçekler üstünde

Ufacık bir çiçekli yelpâze,

Ufacık bir çiçekli yelpâze,

Nâ’şun üstünde şimdi ey mürde

Cansız bedenin üstünde şimdi ey ölü

Başladı parça parça pervâze

Başladı parça parça altın kırıntıları

karlar

karlar

Ki semâdan düşer düşer ağlar!

Ki gökyüzünden düşer düşer ağlar!

 

Uçtunuz gittiniz siz ey kuşlar;

Uçtunuz gittiniz siz ey kuşlar

Küçücük, ser-sefîd baykuşlar

Küçücük, beyaz başlı baykuşlar

gibi kar

gibi kar

Sizi dallarda, lânelerde arar.

Sizi dallarda, yuvalarda arar.

 

Gittiniz, gittiniz siz ey mürgân,

Gittiniz, gittiniz siz ey kuşlar,

Şimdi boş kaldı serteser yuvalar;

Şimdi boş kaldı baştan başa yuvalar

Yuvalarda -yetîm-i bî-efgân! –

Yuvalarda -feryat etmeyen yetîm-

Son kalan mâi tüyleri kovalar

Son kalan mavi tüyleri kovalar

karlar

karlar

Ki havada uçar uçar ağlar.

Ki havada uçar uçar ağlar.

 

II

mefûlü / fâilâtü / mefâîlü / fâilün

Destinde ey semâ-yı şitâ tûde tûdedir

Ey kış göğü, elinde yığın yığındır

Berk-i semen, cenâh-ı kebûter, sehâb-ı ter…

Yasemin yaprağı, güvercin kanadı, ıslak bulut…

Dök ey semâ -revân-ı tabiat gunûdedir-

Dök ey gökyüzü -doğanın canlılığı uykudadır-

Hâk-i siyâhın üstüne sâfî şükûfeler!

Siyah toprağın üstüne katışıksız çiçekler!

 

Her şahsâr şimdi -ne yaprak, ne bir çiçek! –

Her ağaçlık yer şimdi -ne yaprak, ne bir çiçek! –

Bir tûde-i zılâl ü siyeh-reng ü nâ-ümid…

Bir gölge yığını ve siyah renkli ve ümitsiz

Ey dest-i âsmân-ı şitâ, durma, durma, çek.

Ey kış göğünün eli, durma, durma, çek.

Her şâhsârın üstüne bir sütre-i sefîd!

Her ağaçlığın üstüne bir beyaz örtü!

 

mefûlü / mefâîlü / mefâîlü / feûlün

Göklerden emeller gibi rizan oluyor kar

Göklerden emeller gibi dökülüyor kar

Her sûda hayâlim gibi pûyân oluyor kar

Her mutlu hayalim gibi koşarak düşüyor kar

 

Bir bâd-ı hamûşun Per-i sâfında uyuklar

Sessiz bir rüzgar tüylü bir kanatta uyuklar

Tarzında durur bir aralık sonra uçarlar,

Yolunda durur bir aralık sonra uçarlar,

 

Soldan sağa, sağdan sola lerzân ü girîzân,

Soldan sağa, sağdan sola titreyerek ve kaçışarak

Gâh uçmada tüyler gibi, gâh olmada rîzân

Bazen uçmada tüyler gibi, bazen dökülmede

 

Karlar, bütün elhânı mezâmîr-i sükûtun,

Karlar, sessizliğin dualarının bütün nağmeleri

Karlar, bütün ezhârı riyâz-ı melekûtun.

Karlar, ruhların bahçelerinin çiçekleri

 

Dök kâk-i siyâh üstüne, ey dest-i semâ dök.

Dök siyah toprak üstüne, ey göğün eli dök.

Ey dest-i semâ, dest-i kerem, dest-i şitâ dök:

Ey göğün eli, izzetin eli, kışın eli, dök

 

Ezhâr-ı bahârın yerine berf-i sefîdi;

Bahar çiçekleri yerine beyaz kar

Elhân-ı tuyûrun yerine samt-ı ümîdi.

Kuşların nağmeleri yerine ümidin suskunluğunu.

Cenab Şahabettin / Servet-i Fünun, nüsha-i mümtaze, 1313/1897