Halûk’un Amentüsü | Tevfik Fikret

Halûk’un Âmentüsü

Bir kudret-i külliyye var ulvî ve münezzeh,
Kudsî ve muallâ, ona vicdanla inandım.

Toprak vatanım, nev’-i beşer milletim… İnsan
İnsan olur ancak bunu iz’anla, inandım.

Şeytan da biziz, cin de, ne şeytan ne melek var;
Dünyâ dönecek cennete insanla, inandım.

Fıtratta tekâmül ezelîdir; bu kemâle
Tevrat ile, İncil ile, Kur’an’la inandım.

Ebnâ-yi beşer birbirinin kardeşi… Hülya!
Olsun, ben o hülyaya da bin canla inandım.

İnsan eti yenmez; bu tesellîye içimden
-Bir ân için ecdâdırru nisyanla — inandım.

Kan şiddeti, şiddet kanı besler; bu muâdât
Kan âteşidir, sönmeyecek kanla, inandım.

Elbet şu mezar ömrünü bir haşr-ı ziyâ-hiz
Tâkîb edecektir, buna îmanla, inandım.

Aklın, o büyük sâhirin i’câzı önünde
Bâtıl geçecek yerlere hüsranla, inandım.

Zulmet sönecek, parlayacak hakk-ı dırahşan
Birdenbire bir tâbiş-i burkanla, inandım.

Kollar ve boyunlar çözülüp bağlanacak hep
Yumruldar o zencîr-i hurûşanla, inandım.

Birgün yapacak fen şu siyah toprağı altın,
Herşey olacak kudret-i irfanla… İnandım.

Tevfik Fikret